Çaybardağının Dramı

Bi gün annemler dışarı çıkmış, abimle ben de evde yalnız kalmıştık. Yaşça baya küçük olduğumuz dönemlerden birinde tabii...
Annemler evden çıkarken abimle yanyana durmuş kapıdan onları uğurluyorduk. Öyle ciddi ciddi bakıyoduk ki onlara en uslu halimizle “biz artık büyüdük, evde yalnız kalabiliriz” imajını nerdeyse yutturmuştuk.
Annemler evden çıkar çıkmaz yaramazlık yapmaya başlamalıydık. Plan buydu; ama aklımıza bi türlü yapacak dahiane bi fikir gelmemişti. En sonunda yapacak süper bişey bulmuştuk. 5inci katta olan bizim evin balkonun parmaklıklarının üstünden atlayıp, arka tarafına geçecektik ve orada duracaktık. O kadar zevkli bişey ki bu... :)
Neyse biz balkonda oynuyoruz falan... Artık tam uzmanlaşmışız bu konuda, içerde birilerinin olduğunu farkettik. Kapının açıldığını hiç anlamamıştık ama!... sonra bi baktık, balkona annem giriyo...Gelenler bizimkilermiş. Balkon kapısını bi açtı ki biz balkon demirlerinin öbür tarafında yanyana durmuş, yatay demiri sıkı sıkı tutan küçük ellerimiz titrerken, anneme sırıtıp en masum bakışlarımızı atıyoruz...
Tabi naaptığımızı duyan babam çok sinirlendi. Akşam yemeğini balkonda yedikten sonra çay içilirken o akşam bize bi ders vermek istedi ve başladı konusmaya:
-Oğlum siz naaptığınızın farkında mısınız? Bu yaptığınız çok tehlikeli.
(Sonra elindeki çay bardağını havaya kaldırdı ve balkondan aşağı bıraktı...)
-Eğer burdan düşseydiniz var ya! Aynı bu çay bardağı gibi parampar-ça... olur.......du...nuz...
Fakat bardak kırılmamıştı. Bu kadar yüksekten ivmeli bi dikey düşüş hareketi yapmasına rağmen, "cuk" diye oturmuştu yere... :) Ondan sonra babamın halini ne siz sorun ne ben hatırlayayım :P