Saadettin Dedemi de kaybettikten sonra iyice düşünür oldum yaşam üzerine. Aslında tam da ölürken anlarmışız hayatta olduğumuzu. Nefes alıp verebildiğimiz için mutlu olmamız gerek bizim ya. Oysa...Hatta şimdi kelebeklerin neden hiç durmadan etraflarına mutluluk saçtığını daha iyi anlıyorum ömürlerinin bir gün olduğunu düşününce. O yüzden tadını çıkarmak lazım dünyanın herşeye rağmen:
Bugün okuduğum haberlerden utansam da, güçlüler güçsüzleri hergün biraz daha ezse de, Afrikalı çocuklar açlıktan ölmek üzereyken, daha ölmeden yanlarında akbabalar belirse de, insanlar din ve ırk uğruna birbirlerini öldürse de, Bush gibi bi adam dünyayı yönetse de, dedem ölümüşse de, arkadaşlarımla kavga ettiysem de, o beni sevmese de, hergün sokaktaki o mendil satan çocuğu görmezden gelemesem de, satın aldığım her lokmada lokmayla beraber kazık yiyosam da; soğuk bedenimin üstümde yerkürenin ağırlığını hissetmeden önce biraz tad almalıyım hayattan. mutlu olmalıyım...
(Şubatta yazdığım bi iletimden alıntı:)
Mutluluk bir gece yüzünde hissettiğin esintidir. Tüylerini diken diken eden ürpertidir huzurlu olduğunda mutluluk. Ya da yorgunken içtiğin bir fincan kahvedir. Bir sorunun çözümünü bulduğundaki titreme hissidir ya da kendiliğinden uyanmaktır bir sabah...Gece yarısı üşüyen kolunu yorganın içine almaktır, ya da aşkını haykırmaktır sevdiğin kıza...Dostlarınla kafa çekmektir ya da hiç olmadık bir anda annene sarılmaktır mutluluk. Denizin dibinden kum çıkarmaktır, ya da sadece bebeksi bir gülümseyiştir tanımadığın bir yüzde. Coşkulu bir günaydındır söylenen ya da gondoldan inip kusmaktır lunaparkta. Mutluluk hayatın ta kendisidir aslında, finalden 40 alsanda gülebilmektir, Uykusuz da kalsan bir proje uğruna, o projeyi bitirebilmektir. Hayat güzeldir aslında, hayat güzeldir...
