Gene annemin gün yaptığı günlerden birinde henüz en saf olduğum yaşlarımdayken ben, artık ilkokul 1 mi 2 mi..neyse, odadan çıkıp mutfağa sıvışmayı başarmışım görünmeden kimseye. Tabağımda biten kurabiyelerden alacam tabağıma tam, annem olayın vahametinden habersiz bana mutfakta:
-Şu peçeteleri götürüp dağıtır mısın yavrum, noolur bak hatırım için! dedi
-OLMAAZ!
-Hadi bak, kırma anneni..
-YA OLMAZ YAĞA!
-Olum hadi lütfen bak ellerim kirli benim noolur..
-Ya ama ya....
-Oğluum. (ses tonundaki ciddileşme sezilmeyecek gibi değil ama)
-Ya ufff tamam VER!
İçeri gittim başladım dağıtmaya, bi kadına geldik. Tam peçeteyi koyacam önündeki sehpaya, bi de ne duyayım:
“Ay ay...peçete de dağıtırmış. Evin kızı!”
-NeeEEEA? :S
Nası bi kendimden geçtiysem bütün peçeteleri karının suratına fırlatmıştım var gücümle!
-HIYAAAAAAA!!! >:(
O gün bugündür peçete dağıtamıyorum kimseye... :) Lütfen istemeyin ya... Şöle suratının orta yerine geçiresim geliyo isteyenin...
Salı, Haziran 13, 2006
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
3 yorum:
ahahahah yarıldım akşam akşam allah iiliini versin :D evin kızı puahahaahah :D kadına bak :D
nası bi kızmıştım kadına.. anlatamam. O yaştaki erkek çocuğa öle denir mi yaa?
Bu yaştakine de denmez ki..
Hem bu sefer sadece peçeteyi suratına fırlatmakla da kalmaz valla bööle açık pencere falan varssa direk kadını kaldırıp hoooooooop!
GÜÜÜM!
Yorum Gönder