Küçükken misafirliğe gidildiğinde oturursun ya ezik ezik öyle bi koltuğa... Abimle de ayrı yerlere oturmamaya gayret ederdik biz. İçeri girer girmez fırlar bi koltuk bulur yanyana otururduk. :) Böyle oldu mu daha bi kuvvetli hissediyo insan kendini. Hatta sıkıldın mı muabbet edebiliyosun fısır fısır. Ama gülme tuttu mu anlaki orda bittin. Kriz gelir. Neyse sonra evin hanımı gelir bişeyler ikram eder; önce çekinirsin almaya, sonra annene bakarsın,onay gelirse alırsın bi tane, ağbin de alır tabi...Kadın ama gitmez hemen genelde ve "Birer tane daha alır mısınız çocuklar?" sorusunu yöneltir. Tabi bu soru sana sorulmamıştır. Direk ağbiye sorulur, o büyük ya... Tabi o da artık büyümüş olmanın verdiği özgüvenle anneyle hiç iletişim kurma gereği duymadan: "Yok. Biz yemeyiz." der...
-Ulan belki ben yiicem!!!
(Tabi ağbim biz yemeyiz dedikten sonra da çıkıp "Evet ben yerim!" denmiyoki hayvan gibi... bildiğin yiyemediğinle kalıyosun öle sap gibi.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder