Abiyle Kavga Sonlandırma Sorunsalı

Hani kavgaların “laf sokma aşaması” vardır ya.. İşte o süreçten sonra artık biri altta kaldığını sezerse önce itişmeler başlar, sonra yumruklar girer devreye dimi... Biz abimle o raddeye gelmeden annem tarafından durdurulurduk tabi. Bazen durduramazdı da bildiğin kavga ederdik..bi de döner ona kızardık sen kızıştırıyosun diye; bu sefer de "terlikle" kovalardı bizi annem. Biz de yetişemiyo diye ranzanın üst katına kaçar ya da yatağın altına saklanırdık.. Canım annem ya yakalasa da vurmazdı hiç... üstüne bi de öpmeye falan kalkardı... Annem de bi ilginç..
Neyse işte; henüz kavgada en son lafı söyleyenin kavgadan galip ayrıldığını sandığım bu çağlardayken ben, çevremde bu konuda kendimi hayli geliştirebileceğim, kavga edilinebilitesi yüksek bir tek şahıs vardı: Abim :)
Ben hep yenilen taraf olurdum belki evet; ama düşe kalka öğreniyo insan tabi.. Küçüklük dönemlerime ait bu yoğun tartışmalarımızın sonlarıysa hep şöyle gelişirdi: Son sözü söyleyen galip olacak ya hani :)
-Tamam konusma artık ya!
-Sen de konuşma...
-Kes
-Sus
-Ya kes diyorum sana bak!
-Eeaah
-Bak Sercaan...
-Şşş...
-Adam hala şşş diyo ya!
-Şşşşşşşş...
-Sussana beeeaaa!
-Yav sustuk işte alla allaaa..
-SUUUUUSSSS!!!
-Sen sus bi
- YAU üffff yau...üüffff......nçh nçh nçh nçh
- ne cık cık cık?!...
-...
-...
diye biri vazgeçmediği sürece sonsuza dek sürüp gidebilecek bir son... ya da yeni bir kavganın başlangıcı :)
Yaratıcılığımı geliştirmiştir valla bu kavgalar :P ehuehehe