Dil Çıkarmayı Bırakıp Küfretmeye Başladığım Gün ve Gıcık Abla Kişisi

İnsanlar küçükken birbirlerine kızarlarsa dil çıkarırlar dimi? Bu durum belli bi yaşıma kadar bu konuda gayet başarılı bulduğum ben kendimde de mevcuttu. Taaaa ki o lanetli güne kadar;

Ben ve çevremdeki diğer bütün çocukların en iyi kullandığı silah “dil”di o zamanlar. Büyüklere çıkarınca kızıyolardı belki ama, kız çocuklarına gösterirsen dilini, tartışmasız çok bozuluyolardı. Hatta bi tanesini bu yolla ağlattığımı biliyorum. Erkek çocuklar da o yaşlarda böle karşılıklı dil çıkarırlardı yumruk atmak yerine. Neyse, işte tam o çağlardayım ben de…bi gün bi ablam, adını hatırlayamasam da karşı cins olduğu aklımda yer etmiş bu büyüğüm, bana aynen şöyle dedi. “Bu dil çıkarmak ne demek biliyo musun? Pipimi görün pipimi… bakın benim pipim böyle, demek…” ve ben bu önermeyi duyunca çocukluğun verdiği saflığında da etkisiyle hemen inanmıştım ablaya. Hatta direk “bu güne kadar haybeye yaşamışız lan” moduna girmiştim. En iyi kullandığımız silah, saçma sapan, çok salak, hatta utanç verici bir anlama geliyomuş meğer. Şimdi bütün o karşılıklı dilleştiğim kız çocukları bunun anlamını biliyo muydu yani diye düşünmeye başlamış, utancımdan kızarmıştım resmen. Ve o lanetli gün, artık dil çıkarmak yerine, küfretmek çağına geldiğimi sezmeye başladığım anlar bütününü içeren gündü. Ne yazık!